Pages

Wednesday, May 18, 2011

Rock out with your **** out

With the car packed I headed off, not knowing where the hell I was going and with a roadmap that predates David Livingstone’s great trek through the African continent I had little hope of reaching my final destination.

Gouda is a two hour drive from Hermanus. On the way you travel through Botrivier, then on to the N2 to Viliersdorp where you flirt with the water’s edge at the Theewaterkloof dam. Then it is off to Worcester and on a traveling alliteration you head into Wolseley. From there on all the major signs points you in the direction of Ceres, but at yet another t-junction you turn left and continue down a winding road, narrowly missing Tulbagh and with the needle of the compass firmly stuck on North West you are nearing your final destination.
A few kilometers outside of Gouda I ran into the first signs of the Rock the River music festival in the form of a colourful banner and an equally colourful placard telling you to slow down.
I am early and there are only three other cars queuing at the gate. After a brief search of my vehicle I get tagged with an orange armband and shown directions to the campsite.


Rock the River is a popular music event, attracting scores of people from all walks of life, that has been held successfully over New Years the last two years. 2011 gives rise to the Eater edition, known as the Easter Beast, of this festival and the organizers are positive that it will attract an equal amount of interest from the rock community. By the Saturday afternoon there were no less than 2000 people attending the festival.
With a line-up as long as some of our dear country’s most beloved politician’s rap sheets and with some of the most prominent acts (Van Coke Kartel, Taxi Violence, 7th Son, Heroes Wear Red, Obsessie Met Als, PH Fat, We Shall Embrace to name but a few) to grace the stage I knew that it was going to take vast amounts of discipline, which I generally lack, to get everything done that I intended to accomplish this particular weekend.
There is only one way to approach festivals, if not everything in life, and that is with an all or nothing attitude. Go at it as hard as you can. There is no sense in merely leaning against boundaries, leaving slight indentations against their borders when in actual fact you should be constantly trying to break through them. Maybe I have just grown too accustomed to a life of excess and pushing things to the edge that I find this maxim somewhat soothing and that it has added new found meaning to my daily existence.
Besides the entertainment on the main stage, there is also a smaller stage erected a few hundred meters along the Berg River, hidden from general view and revealed slowly only by yellow signs placed at strategic points along the way. This stage is aptly dubbed Exile Island. It was specifically erected for the battle of the bands contest that was to stretch over the course of the Friday and Saturday. Later on the stage and dance area would erupt in full dub step party mode.
There was also a comedy club, for those who preferred to laugh themselves in stitches rather than take on the gesticulating crowd in front of the main stage. Various food and merchandise stalls were also erected at the back of the main stage for those famished and curious souls. There was even an Easter egg hunt on the Saturday.
However, we found ourselves on Exile Island early on the Friday afternoon, waiting for the up and coming bands to start their performances.
The talent was reasonable, with the majority of the acts playing bland renditions of outdated rock tunes or hard “slay all before you” death metal with demonic vocals and raging guitars. Gavin Coetzee was most probably, to my sensitive ears, the only act to show some musical knowledge and authenticity, with his blend of gipsy and blues music.
It is hard to believe that after only seeing one performance certain people can develop an infatuation with somebody, but this is exactly what happened when I stood talking to Gavin after his performance at the bar. Out of nowhere a girl broke in to our conversation and claimed to be his biggest fan. By the looks of it, she wasn’t joking.

We remained at the main stage for the remainder of the day and evening, soaking up the festive atmosphere and enjoying performances by bands such as 7th Son whom had the crowd on their feet with their reggae showmanship.
As usual, Van Coke Kartel steals the limelight with their usual energetic performance. A few acts follow these legends of the South African music industry, but none of them are able to capture the crowd’s attention as flawlessly as VCK.
It is getting late and the beer that has been flowing since midday is starting to have an impact on the majority of people still awake. People are wandering aimlessly around suffering through drunken instance after drunken instance, looking for something more to do and finding little in the form of entertainment. The music at Exile Island however is still paying non-stop, a pulsating musical throb from the darkness. I decide against what seemed like a long and excruciating walk to the island fortress, rather opting to head in the general direction where I think we left our tent and hoping that I would find some much needed rest.
I awoke in my car early the next morning, unbelievably stiff from an uncomfortable sleeping arrangement and battling with a severe headache. I was not the only one to have accomplished this feat it seemed as I saw my neighbors crawling from their slumber and clawing at reality through a similar fatal hangover. They grumbled slightly, the only signs that they were alive and with inhuman guttural growling cursed into the cold morning air.
I found my friends still sleeping in a similar state of decay and it soon dawned on me that the inevitable question of “What happened last night?” wasn’t even worth asking. Peering through the wreckage of that specific hangover then I had little hope of seeing through the day, but remembering my mantra from the previous day of going at things hard, we set off to the main stage once more. Chaos of the sun is on and serving up a healthy dose of in your face, balls to the wall music. Their set closes with the vocalist/ lead guitarist in full hillbilly attire of dungarees and straw hat, screaming into the microphone “if you want, I’ll kick your f@*^king head in” over and over again to an ever increasing amount of people in front of the stage.
We searched for some shade in order to escape from the sweltering heat that consumed the festival. We found some at the edge of the river and made ourselves comfortable in the cool atmosphere for what was going to be an all day stay amongst the brush.
Day gradually turned into night as an endless procession of artist made their way on to the main stage to entertain the crowd on the open grass expanses. There was something missing though as I could see numerous bored faces, some even looking as though they would pack their bags immediately and head back home. The artist on stage displayed a similar notion. It was understandable. On more than one occasion the sound would vanish, as if magically into thin air and the act on stage would be left standing miming into a mute microphone. The problem was solved to a degree and Taxi Violence ploughed through the rest of their set with less energy than I am used to seeing from them. PH Fat was the last of the big acts on stage and caused a minor resurgence amongst the people. We left and headed for Exile Island where it was time to experiment with our lives in the midst of the dubstep crowd.
Already from a distance one could feel the hypnotic rhythm reaching for you and trying to pull you into the heart of the madness.
This must be close to the sound made by two universes colliding and recorded by an advanced sound medium which portrays reality through digital interface. It is the most vicious, dramatically insane onslaught of sounds ever to enter my consciousness. I am at once absorbed by the insanity and subsequently start diving head first into the thick bass beats and plethora of computerized sounds. I dance with abandonment, my body writhing with previously unknown content, until I am exhausted and soaked with sweat. Defeated and unable to continue I retreat to the outskirts of the mob of dancing people. The music continues unabated. Not once stopping to consider my now deprived state of body and mind.

I gather my two friends, my partners in crime that are equally exhausted, and once more we head off into the night, searching, continuously searching for that next trigger that will pollute our senses and leave us dancing in the wake of hypperreality.
We find it in the form of a desolate road that ran all the way up to the edge of the dark horizon. Anything, if not everything seems like a good idea at two in the morning and we set off on our quest to find the heart of Gouda. We laugh as we stumble through the dust and at times stop to admire the progress we had made. Eventually after what felt like hours and the music now just a faint murmur in the distance, we come across some buildings, dark and lifeless. Could this be Gouda the lost city of our minds? Could we have succeeded in our quest so easily?
But it was not to be as the buildings grew in stature and personality and turned out to be nothing more than a cow shed and horse stable.
Disappointed we decided to walk back to the campsite. It was at this exact moment that my friend decided it would be a terrific idea to bombard the cow shed with random objects. Amongst a clatter of stones on the tin roof, we now ran towards the beaming lights in the distance. We reached safety out of breath and legs burning. It was time it seemed to call it a night.
In the tent there was no sleep to be found only endless restless hours of rolling around and trying to escape the exhaustion. At dawn I had still not managed to catch any one of the forty winks that people always go on about.
The Sunday morning my feelings of the previous night were reflected by a vast majority of people muttering under their breathes that they want to go home. I ran into the festival manager on my to the shower which in this case was a simple tap on the edge of the campsite. He explained that due to an empty generator, not enough sound was supplied to the main stage. It made sense then in hindsight that a guitar or vocals would then just cut out and cause great frustration amongst fans and artist alike.
With that tit bit of information in my back pocket it was time to head back.
The drive home turned into a four hour long excursion, crawling across now familiar territory and stopping at regular intervals to make sure I was not being followed, by whom I am not entirely sure, but anything suddenly seemed plausible.
It is exactly for this reason that I have fallen in love with festivals. In the aftermath of such fun filled weekends, the return to your daily life becomes slightly more bearable. You have gained experiences and friends, you have stories to tell that to ordinary people sound like fantasy and then you haven’t even tried to tell them about the really weird things that happened. It is this fictional detachment from the rest of the world for a couple of days that gives one the sense that there is more to what we see en feel on a daily basis. It is with this notion of anything being possible that I advance towards the great bash being held at the end of the year. I just hope that someone will at least remember to fill the generators before the event starts…

Monday, May 9, 2011

Dit Raka dan nou lekker

Die naweek van 1-3 April is al vir drie weke van te vore met rooi pen in my dagboek afgemerk. Dit is immers die koms van Raka, ‘n ligte luim musiek fees wat net buite Swellendam gehou word op die Kam’Bati kampterrein, letterlik ‘n klipgooi van die Breederivier af.
My tasse is al die Donderdagaand gepak en Vrydag, begeesterd van opgewondenheid, durf ek die langpad aan. Vir ‘n fees wat al ‘n paar jaar aan die gang is, is die publisiteitsveldtog nie oordonderend nie en ek moes eers ‘n draai in Swellendam self maak voor ek presiese aanduidings kry na waar ek moet wees. Dit gee ek toe aan swak beplanning van my kant af en ‘n fees wat ‘n sekere intieme atmosfeer wil behou.








Daar aangekom vind ek ‘n plot teen die rivier. Langsaan sit ‘n “ou oom” diep in gedagte en kitaar speel.
Ek is vroeg en daar is nog nie veel om te doen nie. Ek loop maar rond en kyk hoe die mense haastig die stage gereed kry vir die groot geleentheid. Bertie van Zinkplaat, wat blyk om een van die organiseerders te wees (wat hy tot sy groot frustrasie telkemale aan my moes verduidelik) groet ewe vriendelik toe ek in die koelte by die bar gaan sit.
Skuins agter die stage is ‘n massiewe Raka monument van hout opgerig, kompleet met rooi oë wat helder in die nag sou skyn en deur die loop van die naweek ons met demoniese genot sou dophou.
Laat middag skop die musiek af met ‘n paar belowende acts in onder meer Margaret’s Daughter en Youth. Later die aand is ook Louwtjie Rothman, Ramblin Bones, Dane Taylor en Third World Spectator, wat sekerlik te hoogte punt van die aand was, ook op die verhoog.
Die mainstage sluit af en toe is dit bar toe waar ‘n klein, maar gesellige verhoog opgerig is vir die wat nog kans sien om hul talent voor ‘n oop mikrofoon te kom neerlê. Die meeste van die bekendes sit of staan tussen die res van die crowd en lyk heel gemkalik tussen die res van die oproerige en opgewonde proletedom. ‘n Sekere intiemiteit heers wat mens nie by ander feeste raakloop nie.
Die Satedagoggend na ‘n lange geworstel met ‘n kopseer wil ek my vriend aan die “ou oom” gaan voorstel. Met kitaar in hand loop ons oor en maak ons tuis op die sagte grond. Wonder bo wonder draai dit toe uit dat die “ou oom” die legendaries Tony Cox is. Ons sou later die aand harder as enige iemand skree toe hy op die verhoog is.
Deurlopend is daar kunstenaars op die stage en vir die wat nie besig was om krieket op TV te kyk, golfballe in die rivier in te slaan of nog besig was om te ontwaak nie was dit ‘n goeie verskoning om in die son te sit en kuier.
Die musiek is uiteenlopend. Van Willem Welsyn tot Voortvlugtend, van Jason Tamba tot Gary Thomas. Daar was beslis genoeg om van te kies en te keur.
The Pretty Blue Guns (wat besig is om groot opgang te maak in die Kaap), Foto na dans en No One’s Arc is die drie headliners. Elkeen lewer ‘n betowerende akoestiese rendisie van hulle repertoires wat mens nie net tot die verhoog geboei het nie, maar weer laat glo het dat daar wel nog goeie musiek skuil agter die skerm van kommersiële vermurwing.
Die laaste dag se line-up was seker van die beste. Met die Blues Broers, Albert Frost en Basson Laubscher wat die nou uigedunde gehoor met die een na die ander oorspronklike tune peper. Wilde kitaar solos, root blues en rou elektriese klanke wat rippels oor selfs die rivier stuur, kenmerk die laaste dag. Toe die laaste note speel is dit tyd om huis toe te gaan.
Terwyl ons oppak en praat oor die naweek se gebeure vang my oog ‘n beweging op die oorkantste oewer. Te veel goeie wyn en te min slap het rampspoedige gevolge op mens se denkproses. Kan dit regtig Raka die mens dier wees daar oorkant tussen die bosse of is dit net ‘n weerkaatsing van myself? Ek weet nie, maar ek sal beslis volgende jaar probeer uitvind.

Thursday, May 5, 2011

Gypsy Bloudruk

Singer song writer, Gavin Coetzee, stap nou al ‘n lang pad met sy kitaar in die hand en is stadig maar seker besig om vir homself ‘n toekoms oop te kloof, een noot op ‘n slag.
.
 
Vir die beskeie boorling van Kaapstad, deesdae Houtbaai, was musiek nog altyd deel van sy lewe en hoop hy om dit nog ‘n groter deel daarvan te maak. Hy praat graag oor die jaarlikse road trips wat hy saam met sy familie mee gemaak het en waar hy al op ‘n jong ouderdom blootstelling gekry het aan bands soos The Beatles, Lindesfarne, Eric Clapton en Bob Dylan. Dit is dan ook nie moeilik om twee en twee bymekaar te sit nie, en ‘n mens kom vinnig agter juis waarom sy musiek deurweek is met ‘n eerlike opregte intensiteit en kwaliteit.
Luister mens na Gavin is dit maklik om aftelei dat musiek meer is as net die bloot ooglopende komposisie van klanke. Dit is ‘n ervaring, ‘n manier om te escape, om kreatief te wees sonder grense. In kort is dit ‘n leefstyl. Alles dien vir hom as inspirasie en niks is te klein om in mens se alledaagse lewe te infuse nie.
Sy influences strek oor verskeie genres. Bo en behalwe die bogenoemde paar bands is daar ook nou die onlangse ontdekking van ouens soos Django Reinhardt en verskeie Balkan musikante.
In sy eie woorde beskryf hy sy musiek as ‘n mengelmoes van Blues, Gypsy Jazz, Folk en Reggae. Dit is omtrent ‘n mond vol, maar in tye waar genres swaar onder komplekse klassifikasies deurloop, is hierdie een dan ook ‘n gepaste titel.
Van sy nuwe tracks is so aansteeklik dat ek al by tye gewonder het of my Discovery Card kroniese toestande dek. Die liedjies bly in jou kop maal en nie soos daai eks wat jou ‘n jaar terug gelos het nie. Dit laat ‘n soet nostalgiese nasmaak.
Gavin se musiek, veral sy akoestiese liedjies, het die vermoë om die avonturier en toeris in enige iemand te ontlok en mens sal moet keer om nie sommer in jou kar te klim nadat jy na sy musiek geluister het nie. Pak gerus van sy musiek in die volgende keer wat jy die langpad aandurf. Jy mag hom dalk net êrens langs die pad nodig kry.
Maar los vir eers daai karavaan by die huis en die gedagte om koers te kies in enige rigting. Jy mag dalk net iets mis as jy weg is. Gaan woon eerder een van Gavin se shows by.
Met sy Tanglewood kitaar het hy al menige show in en rondom Kaapstad aangedurf. Man alleen of deesdae met die hulp van twee goeie vriende wat hom back op dromme en baskitaar. Hulle slyp juis nou aan ‘n paar nuwe tunes wat hulle binnekort in Kaapstad se verskeie klubs en ander venues wil uit basuin. Gavin het ook onlangs draai in Durban gemaak om daar in die tropiese klimaat met sy talente te woeker.
‘n Vollengte album, Ideas Adrift Again, is op sy webwerf (www.gavincoetzee.com) beskikbaar, maar moenie jou gedagtes te ver laat wandel nie. Die man het beslis iets om te sê. Tussen die blues riffs en warm akoestiese klanke is daar ‘n deurlopende tema van vryheid wat nie deur sosiale omstandighede, norme of klassifikasies kan en mag onderdruk word nie. Moet egter nie ‘n tie dyed hemp oor sy kop trek en hom as ‘n hippie af maak nie. Daarvoor is sy musiek te deurdag en meesterlik aan mekaar geslaan.
Vryheid in vandag se dag is vir hom tog belangrik. Juis hier oor verkies hy om sy eie musiek op te neem. Hy beskou die recordings as ‘n bietjie rou, bietjie rough around the edges, maar is van mening dat dit die neiging in die mark geraak het om weg te beweeg van die groter record labels af en om dinge self te doen. En as musiek vir mens so belangrik is soos wat hy dit ag, is dit seker nodig om beheer daaroor te hou en om ‘n onafhanklike paadjie, wat jou by tye na aan die afgrond lei, te stap.
Vir ‘n een man produksie is die gehalte fantasties en die cd is goed afgerond. Die man se talente strek dus verder as net die run of the mill artist wat van ander mense afhanklik is om hom goed te laat klink. Hy doen dit sommer op sy eie en met oortuiging.
Soos dit goeie musiek betaam is dit al vanuit verskeie oorde raakgesien en het nie ongesiens onder die radar deur geglip nie. Sy musiek is al onder meer gebruik vir ‘n BBC dokumentêr, Cooked in Africa, en ‘n kortfilm met die titel A Fortunate Soldier. Hy hoop om eendag alleenlik op musiek te fokus en so tussen deur nog aan musiek videos te timmer.
Alhoewel Gavin self deur ‘n menigte aantal bands ge-influence is, kan en mag hy maar as inspirasie dien vir die volgende blink oog generasie wat binnekort aan die deur van roem kan klop.
Hoe lank sy musiek nog vir die groter meerderheid van ons doodgewone Suid Afrikaners versteek gaan word is net ‘n kwessie van ons eie vermoë om ware talent raak te sien in ‘n tyd waar middelmatigheid te maklik ‘n voorwaarde vir sukses geword het.
Hier het ons nie te doen met net nog ‘n Cash Crusader guitar junkie wat vir een musiek les gegaan het en nou dink hy is famous nie. Nee, hier het ons met iets heeltemal anders te doen. Hier het ons te doen met iemand wat deeglik bewus is van sy talente en dit nie op ‘n onbaatsugtige manier probeer uitbyt nie, maar eerder dit met ‘n passie uitlewe.
Een ding is verseker, Gavin Coetzee is hier om te bly. Gavin Coetzee is deel van die toekoms.

Ideas Adrift Again by Gavin Coetzee

Wednesday, May 4, 2011

'n Rockabily Warrelwind


 ‘n Goeie band is soos ‘n tattoo. Dit maak nie saak hoe hard jou ma skree, wat jou vriende daarvan sê of wat jy doen nie, as hulle eers onder jou vel ingekruip het is hulle daar om te bly.

Ek is by ‘n onlagse show, by die Assembly in Kaapsad, weereens gekonfronteer met ‘n band wat ‘n permanente prentjie in my geheue in ge-ets het.  Hulle naam, Them Tornados.

Daar was geen hoop regtig op ‘n ander uitkoms nie, want probeer jy gerus om van die prentjie ontslae te raak.

Die guitarist/vocalist (Ian Arrow) is ‘n tenger man met ‘s skewe leer hoed op sy kop, tog het hy die teenwoordigheid van tien. Die bass word aangevoer deur ‘n ou (Simon Perry) in ‘n wit frokkie wat konstant en sonder ophou aan sy double bass peuter. En die drummer (Matt Ferguson), ‘n reus van ‘n man, staan (ja staan) in die middle van die stage met ‘n skotse kilt en lyk of hy op enige oomblik of hy ‘n gat in sy snare gaan slaan.

My eerste ervaring van die band was in 2004, toe Mercury Live nog die monopoly van rock musiek in die Kaap besit het en hulle gigs aangebied het onder die naam van White Horse Sessions. Behalwe vir die whiskey wat gevloei het was mense ook bloot gestel aan bands soos Son of a Thousand Blues, 7th Son en The Tornados.

 Intussen het hulle ‘n nuwe lid, Simon  (wat double bass speel), by gekry en nog ‘n letter uit die alfabet gesteel om  ‘n ‘nuwe’ band Them Tornados te vorm. Gelukkig het die musiek nie verander nie, met energieke kitaar riffs, polsende tog eenvoudige drom ritmes en veeleisende ‘slap bass’ lyne wat kenmerkend van hulle is.

Meeste mense sal frons indien jy per ongeluk die term rockabilly in enige gesprek laat val, maar ‘n nuwe styl is dit beslis nie. Pioniers soos Elvis Presley en Carl Perkins het al vroeg ind die jare 50’s help geboorte gee aan die genre. Tog na bykans 60 jaar bly die eenvoudige vorm van rock nog hoogs aansteeklik en vind dit nogsteeds aanklank by vandag se jonger crowds.

Toe ek die band ‘n week na die gig kontak stem hulle gretig in om meer te praat oor hulle musiek en hulself. En dit is toe hoe ons een Sondag by die onlangse Tattoo Convention, by die V&A Waterfront bymekaar gekom het.

Die band lyk glad nie uit plek uit tussen die hordes mense met hulle ingekleurde lywe nie en die meisie wat aan ‘n anker vanuit die dak swaai nie. Hulle het immers die Vrydagaand die byeenkoms geopen en hulle hoof borg het ook ‘n uitstalling hier gehad.

Hulle is rustige ouens, face to face, maar daar skuil iets diepers, meer insigewends in hulle ook. Ek stik amper aan my bier toe ek hoor dat twee van die lede al in die veertigs is. Nie laat dit my opinie van hulle verander het nie.

Dat dit moeilik is om ‘n bestaan net uit musiek te maak kom aan die lig toe die ouens my in kennis stel dat elkeen nog in besit is van ‘n day job. Ian doen klank vir films en televisie, Simon is mede eienaar van ‘n restaurant en Matt werk nog vir die council.

Waar kry hulle dan die tyd om te oefen? Hulle frons eers en dan smile hulle. Oefen is iets wat hulle liefs probeer vermy. Hulle wil nie te rehearsed voorkom nie en dit laat inelkgeval vir meer ruimte om te improvise op die stage.

Them Tornados het ‘n soortgelyke benadering tot hulle live shows en elke vertoning is ‘n eerlike refleksie van die groep se mood op daardie oomblik. Hulle is afhanklik van mekaar en interaksie met die gehoor om elke gig ‘n eensoortige belewenis te maak en beplan glad nie ‘n optrede voor af nie. Ook maar goed so.


Hulle het Kaapstad al stukkend gegig en het juis uitgesien na ‘n show wat op die dak van die Daddy Long Legs Hotel sou plaasvind. In mart beplan hulle ‘n trip na Durban toe en hoop om die mense daar ook aan die dans te kry.

Al is die band nou jare aan die gang word hulle nogsteeds as ‘n underground act beskou en dit is ‘n jammerte dat hulle musiek nie meer ore bereik nie.

Daar is deesdae ‘n toenemende gewildheid vir groot byeenkomste en met Suid Afrika wat vinnig besig is om ‘n  fees kultuur te kweek (dink maar aan Oppi Koppie, Ramfest, Splashy Fen, Thornfest om maar net ‘n paar te noem), is dit besonder moeilik om te begryp waarom ‘n band soos Them Tornados nie op meer van die feeste se line-ups verskyn nie.

Naweek ‘get togethers’ is nie net daar om musiek op ‘n groot skaal vir mense te bring nie, maar dit is iets meer. Dit is ‘n belewenis. Goeie tye en herrinerringe word hier gekweek, met die klem op goeie tye. Waarom dan ‘n band uitlaat wat nie net hulle musiek op dieselfde manier benader nie, maar ook sorg vir groot joligheid wanneer hulle op die stage is?

Ian skud sy kop. “Hulle speel dit safe. Gaan vir die groot menere wat die crowds trek en moenie bother met die klein ou vissies nie.”

Maar dit beteken glad nie dat hulle nie deel wil wees van die gereelde spektakel nie. Inteendeel dit sal vir hulle moerse exciting wees om deel te wees van iets so groots, maar dit is ongelukkig nie in hulle hande nie.

“Musiek sal ons bly maak. Ek speel al kitaar al vandat ek 8 is”, sê Ian aan die einde van die gesprek. Ek glimlag en is bly om te sien dat niks hulle gaan onder kry nie.

Ek mik vir die deur. Erens in ‘n donker hoek hoor ek die skril gedreun van ‘n tattoo masjientjie wat ‘n permanente herrinnering op iemand se lyf forseer. Ek gaan huis toe, sonder ‘n merk op my liggaam, maar met iets meer, ‘n kleurvolle letsel op my siel, want weereens is dit aan my bewys dat musiek ‘n permanente indruk op jou laat. 

Deur Conrad Basson

Fotos deur Gavin Coetzee

Wild Tussen Die Heuwels

Ek jaag, want ek is haastig, maar die Vrydag middag verkeer doen sy bes om my so laat as moontlik te maak. Ek kry amper ‘n hartaanval toe ‘n trok voor my op Sir Louwry’s pas in swaai en mik na ‘n beroerte toe ek die soveelste rooi robot naby Tygervallei vang. Daar is sekerlik êrens in die nabye toekoms reeds ‘n hof datum vir my uit gesit soos wat ek die een pad reël na die ander verbreek. Die rede dat ek so haastig is? Die Heuwels fantasties stel hul nuwe CD by D’Aria in Durbanville bekend.

Te danke aan ‘n goeie vriendin, wat dit ongelukkig nie kon maak nie, het ek kaartjies gekry om hierdie spog geleentheid by te woon en dit nogals as gas van die radio stasie waar sy werk. Dit is nie ‘n geleentheid wat aldag oor jou pad kom nie. Ek maak dit gelukkig betyds en spring in ‘n stofwolk wat om die kar borrel uit om my so gou as moontlik by die vinnig groeiende massa aan te sluit.

By die hek wag daar drie jong dames op my. Hulle lyk skepties toe ek aankondig dat ek op die gaste lys is en teleurgesteld toe hulle uiteindelik my naam tussen die ander kry. My grap oor of hulle nie weet wie ek is nie vlieg hoog bo hul koppe verby en verdwyn saam met die son op die verste horison. Een begin onder die tafel grawe en ek hou my gereed vir wat sy mag uit ruk. Tot my verbasing stop sy ‘n CD in my hand. Ek glimlag en keer weer haastig terug na my kar, daar is immers nog ‘n paar minute oor voor die eerste show begin.

Ek vou die groen omslag met die goue embleem oop. Binne in is sketse van die ouens en hul dankbetuigings. Die lirieke vir elke song verskyn ook binne wat my bly maak, want daar is sekerlik niks so frustrerends wanneer kunstenaars ‘n ‘boekie’ bygee wat so dun is dat mens nie eers ‘n ordentlike sigaret daarmee sou kon rol nie. Ek het net deur die eerste song, Wilder as die Wildtuin gewerk toe die eerste band op kom.

Die stage, kompleet met ‘n massiewe big screen wat deurlopend musiek videos vanaf MK wys, is teen die rug van ‘n wyn kelder opgerig en onder op die groot oopte staan, sit of lê mense in die koel lug.
Die Tuin Dwergies sorg vir ‘n energieke oplewing, met die voorman, wat soos ‘n jong Anthony Kiedes lyk, bonsend op die verhoog. Die meerderheid van die mense sit steeds op komberse en kyk luierig na die show. Die klank is verbasend goed en dit is mooi skoon. Hier en daar kruip daar ‘n ‘take it away’ solo in en die kopstamp kinders gaan bos. ‘n Paar kry amper die floutes toe Pierre Greeff op die stage op kom vir die laaste liedjie.

Die Tuin Dwergies bedank die mense en dan verdwyn hulle van die stage af, waarheen weet ek nie.

Ek, en my vriend wat intussen by my aangesluit het, probeer die tyd met die hulp van ‘n bottel wyn omkry terwyl ons wag vir die volgende vertoning om te begin en terwyl ‘n paar tegnikuste die stage regkry. Ons let op dat daar ‘n paar ligte aan die stage hang wat soos jellievisse lyk terwyl ons na Incubus, Sytem of a Down en meer luister wat oor die luidsprekers dreun. Dan is daar stilte en die groot oomblik waarvoor almal gewag het, het uiteindelik aangebreek.

Ek mik vir die voorkant van die stage, enige volharde musiek geesdriftige se gunsteling plek, soos ‘n tennis speler se Wimbeldon of ‘n mode ikoon se Parys. Maar ek sukkel om deur die klipharde muur van tiener obsessie te breek. ‘n Gillende meisie of seun is ‘n vreesaanjaende gedierte wanneer hulle favourite band op die verhoog is.

Ek bly staan waar ek is, die veiliger opsie, en na ‘n tyd begin my kop ook ritmiese aangestaltes te maak.

Met elke liedjie lewer die vertoning iets nuuts op. Dit is soos om jou hand in ‘n lucky packet in te druk en op verrassende wyse ‘n nuwe skat daaruit te delf.

Die een na die ander bekende kunstenaar kom neem hul plek langs die Menere Fantasties op die stage in. Inge Beekman, van Lark faam, is eerste op en die liedjie Modus Operandi word op die proef gestel. Dan is dit Francois Van Coke se beurt om aan die gehoor Los My Uit op te dis. Selfs die vaderlike figuur van Coenie de Villiers is ‘n slag op die stage om die liedjie Wonder bo Wonder, wat sekerlik binnekort as die tema lied vir die volgende groot Afrikaanse fliek gaan wees, bekend te stel.

Die nuwe tunes is goed uitgedinkte feel good Afrikaanse mellow elektro rock (stop daai in jou pyp en rook dit) en is heel aanvaarbaar. Ek het tog meer verwag, maar dit is seker net omdat ek ‘n onervare Heuwels luisteraar is en nie ‘n klipharde ‘tattoo op my linker boud’ fan nie.

Dit is ‘n volronde vertoning met die lede van die band wat hulle rolle tenvolle uitlewe en presies doen wat van hulle verwag word. Ek kry die gevoel dat niemand vanaand teleurgesteld sal huis toe gaan nie.

Daar word afgesluit met Pille Vir Kersfees. Nou dans almal en selfs die ‘jellievisse’ maak sulke suggestiewe op en af bewegings met hulle lang skitterende tentakels wat tot amper op die vloer val.

Om ‘n gas te wees het sy voordele. Backstage passes is een van hulle. Terwyl daar ‘n onbeheerbare orgie by die ingang van die band area losbars flits ons eenvoudig ons armbande vir die wag en kry onmiddelik toegang. Ek kan nie help om te dink dat Suid Afrika uiteindelik sy Beatle mania fase beleef het nie, met mense wat oor mekaar klouter om net ‘n handtekening van hulle idols te kry. Vir ‘n oomblik lyk dit of die heining gaan ingee, maar dit hou.

Met my brein wat nou stadig funksioneer maak ek ‘n vinnig bewerking en kom uiteindelik by die slot som uit dat daar ongeveer 1.75 bekende mense per vierkante meter agter saam met ons vertoef. Pierre Greeff, Hunter Kennedy, Francois Van Coke, Johnny de Ridder, Coenie de Villiers, Inge Beekman. Daar is selfs ‘n ou wat soos Jack Parow lyk, maar net amper. Ons kuier daar en gesels met party van die ‘celebrities’ wat die toekoms van Afrikaanse musiek op hulle skouers dra. Dit het immers net vyf ouens gevat om destyds Afrikaanse musiek wat vir ‘n wyle stil was in die bek te ruk en iets unieks aan die mense te lewer.

Ek durf die volgende dag die lang pad Hermanus toe aan met net ‘n spoegsel brandstof in die tenk en goeie herinneringe. Wilder as die Wildtuin dreun oor die kar se eenvoudige radio stelsel en soos die kilometers verby rol begin die musiek ‘n houvas op my kry. Tog soek ek herhaaldelik na daardie een liedjie wat die innerlike dier in my gaan los laat en my laat bont staan om myself in toom te hou. Ek het dit nog nie gekry nie, maar ek weet ek sal.

Deur Conrad Basson

Kommin In Kirstenbosch


Soos maar met die meeste dinge in die lewe blom ek laat. Ek het in die hoërskool my eerste meisie ordentlik gesoen, op 22 eers my lisensie gekry en tot my groot frustrasie sukkel ek tot vandag toe om‘n volledige baard te groei.

Ek is dus opgewonde om na jare se gedreig en uitstel my eerste Kirstenbosch Summer Concert by te woon. Ek het al hoeveel keer in die verlede amper oor gegee aan die versoeking, maar net nooit sover gekom om dit te doen nie. Dit is tot nou toe en aan ‘n beter manier om my eerste show af te skop kan ek nie dink nie. Ek kyk weer na die kaartjie in my hand en smile toe ek die name vir die hoeveelste keer lees. Francois Van Coke en Jack Parow.

Ons is vroeg en dit is ook maar goed so, want parkering is so skaars soos soetgoed by ‘n weighless partytjie. Dit is nie verbasend nie aangesien die online kaartjies reeds die Vrydag uit verkoop was. By die hek word ons onseremonieel begroet deur ‘n horde angstige mense wat Angus die aartappel boer se massa vergaderings na ‘n plaas skool se saal byeenkoms laat lyk. ‘n Vriendin laat ons weet van ‘n ander ingang en ons volg haar raad met uitstekende resultate.

Vir ‘n mooier venue kon mens sekerlik nie gevra het nie met die area wat so skuins agter Tafelberg se rug ingewikkel is. Die atmosfeer is kalm, rustig en nie iets waaraan ek regtig gewoond is nie. Orals sit mense op komberse met piekniek mandjies by hulle voete.

Ek is verbaas oor die hoeveelheid kinners (sic) wat orals rond hang en voel ewe skielik baie ouer as my vyf en twintig jaar. Nie een van die twee acts op die agenda is juis moerse bekend vir hul uitmuntende maniere of etiket op die verhoog nie, maar dit is juis hoekom ek, en die meeste van die ander mense hier is. Ons het nie net vir die show gekom nie, maar vir die belewenis.

Francois Van Coke is eerste aan die beurt, ge-gear met sy akoestiese guitar. Hy word bygestaan deur die res van die lede van Van Coke Kartel, plus ‘n viool en chelo speler. Die musiek pas perfek by die atmosfeer, die rustige luim, asof dit spesiaal vir hierdie Sondag middag geskryf is.

Die mense maak hulle self gemakliker en luister hoe een na die ander hit van Fokofpolisiekar en Van Coke Kartel oor die speakers dreun. Van Hemel Op Die Platteland tot Waaksaam En Wakker en ander kant uit. Van die mense wat die woorde ken sing saam en daar is ‘n lawaai na elke song. Tog kry ek die indruk dat die mense die opening act as ‘n by saak sien en net ‘n handjie vol mense staan voor by die stage.

Daar is ‘n verrassing aan die einde. Francois sit sy guitar neer en verwelkom die drie lede van Fokofpolisiekar wat nog nie op die verhoog is nie om hulle te join. Hulle sluit af met Ek Skyn (Heilig) en Francois swaai die mic gevaarlik bo sy kop rond en die res van die band doen ouder gewoonte hulle ding op die stage. Die laaste note word gespeel en Jaco Snake Venter gooi sy stokkies in die crowd in te midde van ‘n encore cheer deur van die meer desperate fans.

Dat Francois Van Coke die eerste act was sê baie van presies hoeveel Jack Parow in die laaste jaar vermag het. Dit sit nie in enige ou se broek of te wel boxer  om van die land se pioneers en beste musicians te kry om vir jou te open nie.

Die musiek vlam weer op en daar is beweging op die stage. DJ Naaldekoker kap dit op sy turntables uit. Orals spring die mense op en beweeg vorentoe asof ‘n moerse magneet hulle na die stage toe lok. Ons doen dieselfde en kry ‘n plek redelik na aan die voorkant. Ons sukkel steeds om verby die hordes mense met die lang keppe te sien. Voor my sit ‘n seun wat nie ouer as sewe kan wees nie op sy pa se skouers. Hy lyk opgewonde en roep Jack Parow ewe onskuldig uit.

Dan is die groot oomblik op ons. Jack kom six-pack in die hand op die stage op gestap. Die mense gaan mal en skree dat dit orals deur die suidelike voorstede weergalm. Dit is waarvoor die meeste hier is en die party gaan nou werklik begin.

Jack begin met Ek Wens Jy Was Myne. Iewers binne in my maak dit die versteekte trailer park gom tor wakker. Ek wou nog nooit so graag kommin wees nie. Ek skuif my broek ‘n paar sentimeter laer en was net reg om my hemp oor my kop te trek toe my vriend my keer. Los dit vir Jack kan ek sien wil hy sê.
Die set raak beter soos Jack sy groot gewere begin uithaal. Feite en Hier’s Hy Nou laat nog meer mense na die stage toe stroom. Dit raak benoud hier voor, maar ons bly staan. Ander hoogtepunte sluit Dans Dans Dans in en Tussen Stasies wat met die hulp van Die Heuwels Fantasies opgevoer word. Die gehoor gaan omtrent bos en in ‘n onbeheerste angsaanval in toe Cooler As Ekke begin. Ek probeer saamsing, maar kan nie by hou nie. Jack Parow is bloed rooi in die gesig soos hy die een woord na die ander oor die mikrofoon uit bulder. Die mense hang aan sy lippe.

Vir die laaste nommer doen Jack ‘n een vers improve en dan is dit klaar, te vinnig en te vroeg. Jack nooi almal na The Shack toe en verdwyn dan van die stage af. Die seuntjie sit nogsteeds op sy pa se skouers en skree nou verwoed vir Jack om terug te kom. Ek draai my rug op hom en gaan soek my vriende wat ek êrens verloor het.

n Half uur na die show verby is, sak die reën op ons neer, maar ons bly sit, nostalgies oor gebeure en besig om op te warm vir die after party. Toe daar uiteindelik net ‘n paar moeë sekuriteits wagte oorbly wat sukkel om die magdom vergete bier blikkies op te tel, besluit ons om ook te gaan. Die dag is verby en dit is tyd om ‘diep in Kaapstad se nag in te kruip’.

Artiekel deur Conrad Basson  
Photos deur Gavin Coetzee

Baarmoedergevoel

Indien Stellenbosch ‘n CV gehad het en dit somehow op Geskiedenis se lessenaar beland het, sou daar heel moontlik ‘n lang lys van bekendes as verwysings wees. Adam Tas, Simon Van Der Stel, Koos Kombuis, DF Malan om maar net ‘n paar te noem.

Geskiedenis sou dan sy grys baard krap, frons en wonder, Adam Tas? Wie de %@! Is Adam Tas? Die nuutste inskrywing sou sy oog vang en hy sou smile.

Baarmoedergevoel is ‘n 5-some, wat hul oorsprong het in die eike stad se lane. Hulle jam al vir die afgelope paar jaar saam en kombineer ‘n energieke mengelmoes van klanke.

Met ‘n musiek video wat deesdae meer op MK draai as wat ‘n opgeleide stripper in een minuut om ‘n glad ge-oliede paal kan swaai lyk dinge belowend vir hierdie jong band.

Ek het by die band gaan aan klop om te gesels oor die toekoms en hulle planne.




1. Julle het pas ‘n paar nuwe tunes op die internet gelaunch, wat was die motivering agter die besluit en kan ons binnekort ‘n nuwe album verwag?

‘n Nuwe album is dalk nog ‘n tydjie weg. Ons gaan nog 3 of 4 songs gan record hierdie komende week wat dan ook op Facebook gelaunch sal word. Die idée is om die songs te gebruik om hype op te bou oor die komende jaar.

2. Julle musiek video word nou gereeld op MK gespeel, het julle al enige reaksie daarop gekry?

Die reaksie was sover baie goed. Mense hou van die indie en creative vibe van altwee ons videos. Mens kan sien dat nie een van die twee groot budgets gehad het nie, maar altwee is iets anders an dit laat dit toe om uit te staan.

3. Het julle idees vir enige ander musiek videos?

Daar was ‘n idée met ‘n helicopter… maar verder is ek nie seker nie. Ons hou daarvan om vir ons directors heeltemal Vryheid te gee met dit, so hulle kom maar op met die idees.

4. Hoe verskil julle nuwe tunes met die voriges?

Effens meer eenvoudig, maar met baie energie. Die musiek is minder ernstig terwyl die woorde steeds is, neig die musiek na ‘n meer fun vibe toe.

5. Wat tot nou toe sal julle sê is die hoogtepunte in die band se lewe en waarna sien julle nog uit?

Die hogtepunt was seker die dag toe ons ‘n show in Patensie gespeel het en toe later in die Kaap saam
met Fokofpolisiekar gespeel het. Mal dag en mal lekker shows. Avontoer was ook definitief ‘n hoogtepunt en die show saam met Jack Parow in Purple Turtle.

6. Wat is beter, recording of live shows?

Dis verskillende tipe fun. Die een is ‘n kreatiewe tipe fun, die andeer een is energie uitlating. Maar
recording wen net-net.

7. Julle gevoel oor fans…

Ons het ‘n paar die-hard fans van die begin af en dit is great. Dis altyd ‘n goeie gevoel as ‘n klomp mense voor jou staan en jou song saam met jou sing. En natuurlik kry hulle die mense wat die band nog nie ken nie lekker aan die gang!

8. Julle gevoel oor musiek…

Musiek is great. Mense is geneig om dit te ernstig op te neem en die hele rock’n’roll persona raak
dikwels vir mense belangriker as die musiek, maar in Baarmoedergevoel het ons nog altyd gebly by ons eenvoudige liefde vir musiek. Ons meenings oor musiek mag dalk baie verskil, maar ons almal dig dit.

9. Julle gevoel oor groupies..

Ag wat, nog nooit myself regtig gesteur aan hulle nie.

10. Julle gevoel oor Avontoer…

Mal lekker party. Dit sou lekker gewees hetom wee rte gan, maar ag wat. Dit was ‘n awesome ervaring.

11. Julle gevoel oor Suid Afrikaanse bands…

Mense neig te veel om hulself op ander musiek te probeer model. Gevolglik sit ons elke jaar met 20+
nuwe bands wat soos Fokof probeer klink. Die probleem is dat its been done en jy gaan dit nie beter as
hulle doen nie. Daar is ‘n baie erge skaap mentaliteit wat nuwer musiek wat anders is gevolglik terug hou. Ongelukkig is die algemene Suid Afrikaanse musiek luisteraar te bang om ‘n unieke smaak te hê. Hulle sal eerder ‘n trend as hul eie smaak volg.

12. Julle gevoel oor jonk wees…

Dit sal lekker wees om nou weer weer 20 te wees. Dan is daar nog 4 jaar van hierdie malligheid wat
voorlê. Mens kan vir die res van jou lewe musiek maak, maar dis net wanneer jy jonk is dat jy ‘n struggling musician kan wees. En dit is great!

13. Julle gevoel oor die toekoms…

Wie weet wat die toekoms inhou. Mens kort net daardie een spark, een song wat die regte mense van
hou en dank an jy groot gaan. Ons hou maar duim vas vir dit. Maar ons beoog om vir die res van ons
lewens, wanneer ons die gap kry, musiek saam te maak.

14. Julle gevoel oor live shows…

Live show is maar ‘n hit en miss ding. Soms werk alles. Soms werk niks. Soms voel dit soos ‘n moerse schlep met die oppak an ry en als, en soms pla dit jou glad nie. Maar die kere wat dit wel goed gaan, maak dit alles die moeite werd. En natuurlik hoe langer jy saam speel, hoe meer gereeld gaan dit goed.

Artiekel deur Conrad Basson

Tuesday, May 3, 2011

Damaraland – Kaokoveld Namibia

Red painted Ovahimba children appear from bushes, holding out hands for sweets along the crocodile infested banks of the Cunene river.Crocodiles?…we didn’t even see one…must be almost none left then? Maybe they were hunted out by soldiers during the border war that took place between 1966 and 1989. Still we don’t dare to go for a quick swim in the still water or stand too close to the edge. Epupa falls, what an amazing landscape…perfect weather also. We followed the path to the white sand beach, past the scribbles on n rock that said “don’t swim at the beach!” A tour guide was taken by a crocodile while swimming at this spot a few years ago. Back inland we went, through Damaraland, were saw a rhino sleeping under a bush, just a few meters from the car. It woke up and stormed the car, then stopped, made a hissing sound, and ran off into the bushes.