Pages

Monday, February 13, 2012

Mr. Cat and the Jackal






As dawn broke over this, presumably the last year of our existence on earth, and the bonfires of our resolutions and anticipations died down, people awoke from their slumber to…well exactly the same scenery as they had done for the previous three hundred and sixty four days. Not much has changed since our last revolution around the sun had begun. People still go to work, still talk about the same old things, still laugh and cry, get angry, get hurt, still stuck in the proverbial rut and still dare to dream. And with the weight of the apocalypse bearing down on our shoulders this, the year twenty twelve with the end in sight, is set to be a big one in many regards. It has to be, we owe it to ourselves.

Eagerly anticipating the year ahead is Cape Town based act Mr. Cat and the Jackal. Talking to Gertjie Besselsen, the co-founding musical father of MCATJ, one cannot help but feel that this might not be the end after all, but merely the beginning of great things. For them at least.

While fans of the group might not be able to anticipate a new album just yet, the band has been working on new material which audiences will be baptized with during live performances. A few theatrical extravaganzas (that one usually associates with a MCATJ performance) are already scheduled for this years mammoth twenty-nine day long February in smaller venues and clubs.


Considering the vast amount of work that went into last years Sins and Siren Songs which in their own words they “built brand new instruments, deleted nearly half the tracks, toured twice…got a tattoo, gained some weight…had transcendental experiences with an orb and somehow failed to capture any of the experiences on camera” it is obvious that they take great pains and effort to create something truly worthwhile.

While some bands might feel intimidated by their own creativeness if it was exacerbated to the level of MCATJ and be pressurized to overcome or better any previous releases when pursuing new material, it is not the case here, they gladly except their own challenges.

Gertjie explains their approach to recording new material as such:

“We usually do a pre production recording first then work on the live version of the song, and then when it's nice and ripe, we do the final recording. We start with a ghost track for structure, and then layer everything on top.”

Ongoing collaborations with Nomadic Orchestra are also still in progress and the release of a few singles is also something to look forward to.

With summer now flexing its sweltering muscles it is also the start of the endless procession of festivals that mark the calendar with regularity. Though festivals has had a definite impact on the South-African music scene by exposing relatively unknown bands to the masses, the band acknowledges that it is important yet not essential.

It is rather a case of a band’s overall work ethos that increases their popularity and expands their number of followers. Asked if it is important to be part of the festival scene in order to secure a larger fan base Gertjie responds like this:

“Certainly...but you know, everything we do establishes a larger following...there's always someone who has never seen us before.”

It seems as if their hard work is paying off though. This year they are up for not only one, but two MK Music Awards. “Bad man he comin” is nominated in the category Best SFX/Animation and they are also title contenders in the Best Newcomer category for their music video for “The devil always wants to dance”. But there is an overwhelming sense that the game is rigged and the plot written in advance as it is not so much the “best” video that takes home the award, but rather the band with the most fans or followers. Winning videos are not selected on merit, but on votes.

The borders of South Africa seem to have become too small to contain MCATJ and they have now set their sights on an overseas trip later this year where they plan to broaden their horizons.

“If everything goes according to plan, we’ll be going to London in May. We’ll be playing for some promoters there that can get us into the scene…wish us luck.”

And wish them luck one feels inclined to do.

With theatrics very much at their core, being asked the question whether this could be the year that we may see a MCATJ stage production, Gertjie lets his answer drift in a sea of ambiguity.

“It could…but it could also be the end of the world.”

It would now be easy to regurgitate past sentiments by the most ambitious charlatans of the trade to capture the essence of this unique band of brothers in a word, a sentence or paragraph. To attempt this would be literary hara-kiri. In the case of this atypical group of musicians it is better left to each individual to establish his or her own opinion.

As surely as the end of the world will come as a surprise, we cannot begin to anticipate the next move of MCATJ and it is exactly this that makes our journey towards the end so much more exciting.

Photos by Burce Geils

Thursday, January 19, 2012

Avontoerlustig


My oë dwaal in die rigting van die venster. ‘n Toring rook wriemel op die verste grens. Ek staan nader en verbeel my ek sien ‘n swart vlag kompleet met ‘n skedel daarop bo die geboue uitstyg. Ek glimlag by myself, want ek weet dit is hier.

Daar is ‘n geweldige gedreun soos twee massiewe skepe deur die straat ploeg asof dit niks minder as net sand is nie.‘n Magdom mense staan orals op die sypaadjies, oopmond en piering oë na die spektakel en kyk. Dan is daar stilte.

Ek voel die kreet voor ek dit hoor. Die wêreld bars in ‘n oomblik in chaos uit. Seuns in skinny jeans en meisies met kleurvolle rokke spring uit in die strate en sak toe op al wat ‘n gebou is. ‘n Algehele vrygeestigheid heers oor die massas. Daar is ‘n embleem op party se hemde wat vaagweg bekend lyk.

My oë gly oor my weerkaatsing. ‘n Oogklap en baard is nou deel van my voorkoms.

“Dit kan nie wees nie”,sê ek vir myself.

“Dit kan nie wees nie”, herhaal dit op my skouer.

Ek hoef nie om te kyk om te weet dat dit ‘n papegaai is nie.

‘n Sterk drang om by die skare aan te sluit kry my beet, maar dit blyk onmoontlik te wees om ‘n deurknop met ‘n hoek vir ‘n hand baas te raak. Ek kyk vir ‘n ander uitweg. Die deur gee maklik in toe my hout been daarmee kontak maak.

Ek is buite in die chaos wat ‘n Justin Bieber konsert na ‘n nagmaal diens laat lyk. Almal kyk na my. Vir ‘n oomblik vergeet ek van die werklikheid en ek weet dat ek nou ‘n seerower is. My hand gryp na my swaard en…

Ek word wakker. Die bladsy voor my is nog net half vol woorde. Ek sug en tel weer die pen op.

Met werk en roetine wat nou reeds vroeg in die jaar hul gesag op ons afdwing, is die somer vakansie definitief iets van die verlede en al wat ons kan doen terwyl ons nou in ons skoolbanke en agter ons lessenaars vasgevang sit is om aan die herinneringe te herkou. Ons oorgee aan ‘n stom reverie van son, sand, see en lekker tye. Om my geheue te verfris oor onlangse gebeure op die 6de MK Avontoer het ek met die manne van Zinkplaat en DPK gesels oor hul gevoel van 2011 se toer.


1. Geluk dat julle nog ‘n toer oorleef het. Sal julle hierdie jaar se toer as ‘n sukses bestempel en wat bepaal ‘n suksesvolle toer?

Dit was inderdaad ‘n sukses. Ons meet dit maar aan of almal lewendig terugkom, dat daar mense by die shows was en dat die bands dit geniet het. Daar was al toere wat suksesvol was, maar baie geld verloor het, maar hierdie was gelukkig nie so nie.

2. Die top 3 (indien dit moontlik sou wees om dit so te rangskik) oomblikke van hierdie jaar se Avontoer?

As ek nou drie lukrake oomblikke uit my kop moet trek sal ek gaan met:

· Die partytjie in ons kampplek langs Groot Brak se rivier, toe die Jagermeister trok daar kom parkeer het en daar lekker tunes was, en die seerowers ‘n sokker game gespeel het, en later was daar lekker kampvuur jams en net ‘n algehele moerse jol!

· In Struisbaai het ‘n mal oom vir Die Tuindwergies aanhou drinks koop sodat hulle die hele aand in ‘n kroeg vir hom en die res van die klante speel. Later het sy vrou daar ingekom en gevra dat die barman die oom se tab asb by R7000 afsny!

· Soos een van die busse (die ouers een) in Stilbaai ingery gekom het, het een van die Seerowers, Le Roux, ‘n akoestiese kitaar nader gehark en ‘n paar classics begin jam, en kort voor lank was die hele bus kliphard besig om Johnny Cash se “Ring of fire” te sing. Dit was bedonnerd!

3. Is daar een oomblik wat die toer se gees kan opsom en wat sal dit wees?

Daar is so baie, maar ek moet bieg dat om al die seerowers en bands te sien meng backstage by Diaz Strand se konsert was nogal iets. Die backstage area was net ‘n afgebakende grasperk waar almal gechill het, en dan as elke band opgekom het om te jam, dan het almal voor die stage gaan staan om hulle te ondersteun. Baie gees.

4. Afgesien van al die organisering en beplanning wat so toer behels, sou mens dit nogsteeds as werk kan klassifiseer of is dit net ‘n goeie verskoning om ‘n goeie tyd te hê?

Die idee is dat ons hard werk sodat almal anders ‘n moerse lekker tyd kan he. Dis basies soos ‘n vakansie vir al die bands, waar hulle kan chill en jam soveel as wat hulle wil. Ons kry darem ook tyd vir swem en kuier en jam, so dis altyd lekker.


5. Julle bevind julle beide voor, as ‘n band, en agter, as organiseerders, die skerms. Is dit moelik om beide rolle te vervul en keer dit julle enigsins om net so hard soos die ander bands die toer aan te pak?

Dit was vorige jare nog moeiliker as ons bv by die deur moet werk tot 5 minute voor ons moet speel, maar deesdae het ons ‘n baie goeie span wat daai werk namens ons doen sodat ons darem net ‘n lekker band huddle kan doen so 10 minute voor ons speel. Dis soms moeilik om uit ‘n organiseerder ingesteldheid na ‘n band ingesteldheid te skakel, maar hierdie jaar het ons dit lekker reggekry.

6. Met ses suksesvolle aflewerings is Avontoer nou ‘n somer instansie in eie reg. Dink julle daar is nog ruimte vir groei of is die Avontoer nou ‘n selfgedrewe entiteit wat op eie stoom sal voortgaan om mense te lok?

Daar is altyd ruimte vir uitbreiding. Persoonlik sal ek graag een jaar in plaas van 2 busse, eerder een groot dubbeldekker wil vat. My ander droom is om ‘n boot te vat en teen die kus af te toer met 130 REGTE seerowers! Ons het hierdie jaar vir die eerste keer ‘n internasionale band, Kongos, by ‘n Avontoer show gehad, so dalk kry ons volgende jaar vir Bruce Springsteen.

7. Met verloop van tyd en die gewildheid van die toer wat toeneem, raak dit al moeiliker om te kies watter bands saamgaan?

Dis altyd moeilik. Ons kry letterlik honderde inskrywings en baie van daai sal perfek wees vir Avontoer, maar ons het beperkte plek en moet dit vars probeer hou. Dis defnitief die moeilikste deel van die hele post-toer organisering.

8. Hoe keur julle veral die minder bekende bands?

Daar is baie dinge waarna ons kyk, en ons borg, MK, help baie daarmee, maar bands moet basies ‘n hype om hulself vorm en ‘n unieke vibe he. Dis moeilik, maar moontlik.

9. Daar word baie klem gelê daarop om mense by die Avontoer te betrek met die groep Seerowers wat julle saam oor die land karwy (die gees van die toer seker die beste verpersoonlik). Dink julle dit is juis nodig om mense in so rol te betrek om die sukses van die toerte verseker?

Absoluut. Die Seerowers is die hart en siel van die toer. Daar is niks soos om in ‘n kusdorpie in te rol met ‘n 130-man posse by jou nie.

10. Het julle julself al ooit aan regte seerower aktiwiteite oorgegee op die toer?

Ons was al van voor Die Eerste Avontoer af besig met Seerower aktiwiteite. Daai “Doen dit self” mentaliteit was nog altyd deel van ons vibe en om trokke of busse in die hande te kry, self te bestuur, vreemde dorpies in te val, wyn te smous, CD’s te ruil vir kos, op vloere te slaap en om enige plek te kan partytjie hou was nog altyd deel van die vibe.

11. Met die toer wat sekerlik ‘n hoogtepunt op meeste van die dorpe waar julle stop se fees kalender is, het enige ander vakansie bestemmings al belangstelling getoon om ook hulle dorp op die roete te plaas? Kan die toer nog uitgebrei word?

Ek dink dorpies is soms bang vir ons, tot hulle ons binnelaat en sien dat ons bring ‘n goeie vibe. Ek dink soms dat ons klein kusdorpies se ekonomiee baie help as daar ‘n 130 mense op die plaaslike kafee toesak, of ‘n restaurant oorneem. Ons kan defnitief uitbrei. Hierdie jaar was bv. ons eerste jaar in Struisbaai en dit was ‘n moerse sukses.

12. Is dit moontlik om een dorp of show uit te sonder as “the most memorable”?

Nee. Veral nie hierdie jaar nie. Elke konsert was puik. Die bands het lekker gejol, die weer het saamgespeel en die mense het gekom.

13. Is daar al klaar planne om die 7de Avontoer groter en beter te maak?

Verseker! Ons het reeds bands en seerowers wat ons gekontak het om aanboord te klim.


Foto's Deur Mark Reitz